در ادامه مبحث قبل , در این نوشتار نوعی از عکاسی تئاتر مورد بررسی قرار می گیرد که تفاوت های اساسی با رویکرد صرفا مستند سازی یا گزارش تصویری ز عکاسی تئاتر دارد .در این روش عکاس فارغ از هر گونه دغدغه ,صرفا تمام تلاش خود را به صحنه تئاتر معطوف میکند .ومسایل قبل و بعد از صحنه تئاتر برایش هیچ گونه اهمیتی ندارد و آنچه برایش اهمیت دارد فقط اجرا و صحنه تئاتر است .
هدف عکاس در این رویکرد کشف صحنه ای از تئاتر است که می تواند بیشترین اطلاعات لازم ازمحتوی سناریو را در بر بگیرد و به گونه ای که مخاطب هنگامی عکس را می بیند بتواند در جریان کلیت داستان و شخصیت های اصلی و کنش بین آن ها قرار گیرد .معمولا یک صحنه دراماتیک با بیشترین بار معنایی و نشانه های شمایلی –نمایه ای –نمادی موجود در صحنه را انتخاب می کند تا بتواند با یک ترکیب بندی مناسب مخاطبی را که هنوز موفق به دیدن تئاتر نشده است به تشویق آن دیدن کند و یا اگر تئاتر مورد نقد منقدین در یک رسانه قرار می گیرد از عکس ها بتواند برای قرینه استدلالی خود استفاده کند
در این رویکرد عکاس نیاز دارد قبل از عکاسی حتما با متن سناریو آشنا باشد و گفتگویی با کارگردان ترتیب دهد و تا جای ممکن اطلاعات لازم در مورد محتوی و فرم تئاتر را بدست بیاورد .حتی پیشنهاد می شود قبل از عکاسی یک بار تئاتر را به عنوان یک محاطب ببیند تا بتواند صحنه های لازم را یادداشت و در اجراهای بعدی جهت عکاسی به سراغ آن برود .
به عنوان مثال عکس زیر یک نمونه بسیار خوب از عکاسی تئاتر مورد آنالیز قرار می گیرد
در عکس گرفته شده یک صحنه از تئاتر مورد توجه عکاس قرار گرفته است .با دیدن عکس می توان تا حدودی با داستان تئاتر آشنا شد . شخصیت های اصلی داستان مرد و زنی هستند که در جلوی تصویر دیده میشوند .نوع گریم لباس مرد نشان دهنده پایگاه اجتماعی بالای اوست .لباس فاخر و فرم بدن او و شمشیر قرار گرفته در دستانش نشان از قدرتی است که در شخصیت او دیده می شود .بازیگر مکمل او در این صحنه زنی است که از نظر پایگاه اجتماعی همتراز اوست .لباس او موید این مطلب است .عکاس صحنه ای را به تصویر کشیده که مرد گویی تمام تقصیرها را متوجه زن ساخته است فرم صورت مرد نشان دهنده وجود تقصیرهایی است که مشکلاتی را ایجاد و او را به خشم آورده است
.اینکه تقصیر ها چیست ؟قطعا در یک عکس نمی تواند بیان شود و باید بیننده به دیدن تئاتر برود تا در طول زمان و با دیدن جزییات بیشتر در جریان قرار بگیرد و خود قضاوت کند
دوشخصیت اصلی در فو کامل هستند .در پس زمینه دو زن دیگر دیده می شوند .عکاس با زیرکی و آگاه و با استفاده از دیافراگم باز و عمق میدان پایین تمرکز بیننده بر روی آن دو زن را کم کرده است .یعنی آنها بخشی از داستان هستند اما نقش آن ها در مشکلات بوجود آمده بسیار کمتر است .استفاده از سرعت شاتر بالا باعث شده فضای برفی و سرد حاکم بر داستان به خوبی دیده شود استفاده از ترکیب بندی مثلثی مناسب توسط عکاس یک عکس کامل از نظر بصری را ایجاد کرده است .فاصله شخصیت های اصلی داستان از لبه کادر تقریبا مساوی است .خط دیداری دو شخصیت کاملا بر هم منطبق است و نشان از یک کشکمکش درونی شدید بین این دو شخصیت در طول داستان دارد .خط دیداری دو زن پس زمینه بر روی شخصیت مرد قرار گرفته است .و نشان از اهمیت بیشتر نقش مرد به عنوان شخصیت اول داستان و نقش زن به عنوان شخصیت مکمل یا دوم را تداعی میکند .
عکسی که با این آگاهی از صحنه تئاتر گرفته می شود می تواند مخاطب را تا حدودی در جریان داستان قرار دهد .و این نشان از تبحر عکاس در عکاسی از تئاتر و تسلط به علم نشانه شناسی برای تداعی خوانشی درست در ذهن مخاطب دارد .اینگونه عکاس ها به راحتی گرفته و ثبت نمی شود و برای رسیدن به این سبک از عکاسی تئاتر نیاز به ممارست تداوم و تسلط بر هنر عکاسی و داشتن آگاهی بالا نسبت به هنر تئاتر است .
حمید رضا هلالی
تئاتر ,عکاسی ,صحنه ,یک ,عکاس ,شخصیت ,عکاسی تئاتر ,در این ,از عکاسی ,به عنوان ,تئاتر مورد
درباره این سایت